အမွန္တရားရဲ႕ ျပစ္မွတ္

Note: If you haven't read Memorial Day (the last second post), please do read it first.

ဒီလို Memorial Dayကိုျမန္မာနိုင္ငံလဲ ရွိသင့္တာေပါ့.. စစ္သားဘ၀ မလြယ္ဘူးဆိုတာ ကၽြန္မ ေကာင္းေကာင္း သိတယ္..။ အေဖက နိုင္ငံလြတ္လပ္ေရး အတြက္ရဲရဲရင့္ရင့္ ပါ၀င္တိုက္ခိုက္ခဲ့တဲ့ စစ္သားေကာင္း။ စစ္ေရး ကၽြမ္းက်င္တဲ့ အေဖက တပ္မေတာ္ကေပးတဲ့ သူရဘြဲ႕ေတြ ရတဲ့အထိေပါ့..။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မက အေဖ စစ္တပ္က ပင္စင္ယူၿပီး (အေဖ ၆၀နွစ္) မွေမြးလာတာဆိုေတာ့ အေဖ့စစ္သားဘ၀ကို လက္ေတြ႕မျမင္လိုက္္ရဘူး။ ၿပီးေတာ့ အေဖကေနာက္ပိုင္း သူ႕ရဲ႕စစ္သားဘ၀ကို ေမ့ထားခ်င္ပံုရတယ္ ကၽြန္မကိုသိပ္မေၿပာျပဘူး။ ကၽြန္မ ကိုယ္တိုင္ လဲငယ္ေသးေတာ့ စိတ္မ၀င္စားခဲ့ဘူး ဒါေပမဲ့ ေဖ့ကို ေကာင္းေကာင္း နားလည္တဲ့ကၽြန္မက အေဖ မေျပာတဲ့ အေဖ့ဘဝရဲ႕ခံစားမႈေတြ နားလည္ေနခဲ့တာပါ။

တကယ္ေတာ့ စစ္သားေဟာင္းေတြအတြက္ counselors နဲ႕ psychologists ေတြြက အရမ္းအေရး ႀကီးပါတယ္။ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ပ့ံပိုးမႈ႕ အမ်ားႀကီး လိုအပ္ပါတယ္။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ ကုိယ့္နိုင္ငံ အတြက္ပဲဲျဖစ္ျဖစ္ ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ျဖစ္ လူသတ္တယ္ဆိုတာ လူတုိင္းမွာရွိတဲ့ (human nature) ပင္ကိုယ္ အေကာင္းတာ ကို ျမတ္နိုး၊ လုပ္ခ်င္တဲ့ စိတ္က ေကာင္းေကာင္းႀကီး ဆန္႔က်င္ေနတာေလ။ စစ္သားတစ္ဦးအေနနဲ႕ စစ္ေျမျပင္မွာ ရန္သူကို သတ္တာလဲ အမွန္တရားဘက္ကေန မွားေနတဲ့ အမွားေတြေပါ့…

ဒီလို စစ္ေျမျပင္ေတြမွာ ပါ၀င္ခဲ့တဲ့ စစ္သားေတြမွာ မိမိကိုယ္မိမိ အျပစ္ျမင္ေနတာမ်ိဳး မိမိကိုယ္မိမိ ခြင့္္မလြတ္နိုင္တာမ်ိဳးေတြ ျဖစ္တတ္လို႕ပါ။ ျမန္မာနိုင္ငံံမွာေတာ့ ဒီလို counseling services ကို စစ္တပ္ထဲမွာရွိလား မရွိဘူးလား ကၽြန္မ မသိဘူး။ ရွိမယ္လို႕ ေမ်ာ္လင့္ပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ အၿငိမ္းစား စစ္သားေဟာင္းေတြ အတြက္မရွိတာေတာ့ ေသခ်ာတယ္..။ ေဖေဖ ကိုယ္တိုင္ေတာ့ ဘုရားရိပ္ခိုေပါ့…။ က်မ္းစာေတြဖတ္ ဆုေတာင္းျခင္းေတြက အေဖ့အတြက္ counseling sections နဲ႕ ခြန္အားျဖစ္ေစခဲဲ့တယ္ေလ.. ဒါနဲ႕ အေဖမကြယ္လြန္ခင္ ၅ နွစ္အလို သူ႕ရဲ႕ ၇၅ နွစ္ေျမာက္ေမြးေန႕မွာ ဆုေတာင္းစရာေတြ ေၾကာ္ျငာဘို႕ထလာတဲ့ အေဖ ဘာမွမေျပာ နိုင္ေတာ့ပဲ ပရိတ္္သတ္အလည္ ရိုက္ႀကီးတငင္ ထငိုေနတာ ခုထိ ကၽြန္မမ်က္စိထဲ့က မထြက္ဘူး..။ အေဖငိုတာ ဒီတခါတာ ကၽြန္မ ေတြ႕ဘူးတာေလ..။

ကၽြန္မအေဖ့ကို သနားလိုက္တာ မေဖာ္ျပတတ္ေအာင္ပဲဲ..။ ကၽြန္မဆီမွာရွိတာ အားလံုးနဲ႕ အေဖ့ ေပ်ာ္ရြင္းျခင္းေတြ လဲလိုက္လို႕ရရင္ လၿဲပီး အေဖ့ကို ေပးလိုက္ခ်င္တယ္။ ဒါေပမဲ့ အေဖျဖစ္ေနတာက Remorse ေလ.. ျမန္မာလိုေတာ့ ဘယ္လိုေခၚမလဲ ေနာင္တေပါ့ေနာ္.. ဒါေပမဲ့ ရိုးရိုးေနာင္တထက္ နဲနဲပိုမယ္။ တၿမိဳက္ၿမိဳက္ ခံစားေနရတာမ်ိဳး..။ ကၽြန္မအျပင္ ကၽြန္မအစ္မေတြေရာ ငိုေနေတာ့တာေလ …။ အကိုႀကီးေတြေတာ့ ေယာက္်ားေတြမို႔လား မသိဘူး မငိုဘူး.. ဒါေပမဲ့ တိတ္ဆိတ္ေနလိုက္တာ….။ ဆုေတာင္းစည္းေ၀း ေခၚထားတဲ့ အမ်ိဳးေတြနဲ႔ ဧည့္သည္ေတြေရာ သင္းအုပ္ဆရာပါမက်န္ ၿငိမ္ေနလိုက္တာ အပ္က်သံေတာင္ ၾကားရတယ္..။

ကၽြန္မအေဖ့အတြက္ တခုခု လုပ္ေပးခ်င္ေနလိုက္တာ မေဖၚတတ္နိုင္ေလာက္ေအာင္ေလ....။ အေဖ့ရွႈိက္သံနဲ႕ တိတ္ဆိတ္မႈႀကီးက ကၽြန္မကိုို တုန္လႈုပ္ေစခဲ့တယ္..။ အဲဒီတိတ္ဆိတ္မႈကိုလဲ ၿဖိဳခြဲပစ္ခ်င္တာ။ အေမမ်ား တစ္ခုခုလုပ္နိုင္မလားလို႕ အားကိုးတႀကီး လမ္းၾကည့္တာ အေမကလဲငိုလို႕။ အေဖက အေမ့အတြက္ အၿမဲတမ္း မဟာတံတိုင္းႀကီးေလ။

အေမ့ေကာင္းကင္ ေဖေဖႀကီးက အုပ္မဲေနေတာ့ ေမေမငိုအား သန္ေနတာကၽြန္မအျပစ္ မဆိုခ်င္ဘူး..။ ကၽြန္မ အေဖ့ မ်က္နွာကို အားေပးနားလည္ ခ်စ္ျခင္းျပည့္တဲ့ (မ်က္ရည္ေတြ ေ၀ေနတဲ)့ မ်က္၀န္းေတြနဲ႔ ၾကည့္ေနေတာ့တာေပါ့..။ ဒီေန႔ ျပန္ေတြးရင္ေတာင္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ဆဲ။

ခဏၾကာေတာ့ ေဖေဖကပဲ အငိုေလွ်ာ့ၿပီး တိတ္ဆိတ္မႈကို ၿဖိဳခြင္းလိုက္တယ္… အသံေတြက တုန္ရီစြာနဲ႔ ဆုေတာင္းစရာေတြ တင္ေလွ်ာက္ေနတာေလး။ အေဖကေျပာတယ္ သူ႔စစ္သား ဘ၀မွာ လူေတြအမ်ားႀကီး သတ္ခဲ့တယ္တဲ့..။ သတ္ခဲ့တာက နိုင္ငံေတာ္ ကာကြယ္ဘို႕နဲ႔ သူ႕ကၽြန္ဘ၀က လြတ္ေျမာက္ေအာင္ လုပ္ခဲ့တာမွန္တယ္။

တရားဥပေဒ ေဘာင္ကေနၾကည့္ရင္ေတာ့ အျပစ္မရွိဘူးတဲ့..။ ဒါေပမဲ့ လူသတ္တာကသတ္တာတဲ့..။ အဲဒီအတြက္ အေဖ့အျပစ္ေတြ ဘုရားသခင္ ခြင့္လြတ္ၿပီး သူ႕မ်ိဳးဆက္မွာလဲ ဒီအျပစ္ေတြ မက်န္ေအာင္ ဆုေတာင္းေပးဘို႕ သင္းအုပ္ဆရာႀကီးဆီမွာ တင္ေလွ်ာက္တယ္..။ ရဲရဲေတာက္ စစ္သည္ေတာ္က ၾကည္ေတာင့္္ မမွန္ပဲ အမွန္တရား ေတြ႕ျမင္ျခင္းရဲ႕ ပစ္မွတ္မွာ က်ဆံုးေနခဲ့တာေပါ့ေနာ္....။ ဒီလိုနဲ႕ အုပ္ဆရာက ဘုရားသခင္ဆီ ဆုေတာင္းေပးၿပီး အေဖ့ေမြးေန႔ကို ၀မ္းနည္းစြာနဲ႕က်င္းပျဖစ္ခဲ့ၾကရတာ.. ခုထိျမင္ေယာင္တံုး။ နိုင္ငံလြတ္လပ္ေရးအရယူ သက္စြန္႔ႀကိဳးစားခဲ့ၾကတဲ့ စစ္သားေတြအတြက္ အစိုးရကတာ၀န္ယူ ရမွာပါ.....။

ဒါေပမဲ့ ခုလက္ရွိ ျမန္မာနိုင္ငံမွာေတာ့ အၿငိမ္းစား စစ္သားေတြေကာ လက္ရွိတာ၀န္ ထမ္းဆာင္ေနသူေတြပါ လခမေလာက္တဲ့ ဒဏ္ကိုေကာင္းေကာင္း ခံေနရတယ္ေလ။ counseling section ေတြကေ၀းေပါ့..။ အခြင့္အာ ဏာပိုင္ေတြနဲ႔ နီးစပ္သူေတြကလြဲရင္ စစ္သားေတြလဲ ဒုကၡခံေနရတယ္.. ဒီၾကားထဲ ျပည္သူေတြရဲ႕ မနွစ္သက္ ဟန္ေတြကို စကားေနနဲ႕ေရာ အျပဳအမူေတြနဲ႔ပါ ခံံေနရတယ္..။ တကယ္ေတာ့ ဘယ္သူဘာမွ မေျပာခင္က ကိုယ့္ရဲ႕ေရြးခ်ယ္မႈေပၚ စိတ္ဒြဟ ျဖစ္ေနသူေတြလဲ ပါမွာေပါ့..။ မ်က္လံုးစံုလံုးကမ္း မိုက္ေနတဲ့ စစ္သားေတြက လြဲရင္ေလ...။ အနဲစုေတြပါ..။ တကယ္ေတာ့ စနစ္မေကာင္းတခုရဲ႕ ဒဏ္ကို အားလံုး ခံေနရတဲ့အခ်ိန္မွာ နားလည္မႈ၊ ေဖးမမႈေတြနဲ႕ ခရီး ဆက္ၾကရင္ေကာင္မယ္...။ ဒါမွလဲ ကၽြန္မတို႕ ေမ်ာ္လင့္တဲ့ ေျပာင္းလဲမႈေတြ တကယ္္ျဖစ္လာမွာပါ။ တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္တယာက္ လက္ညိုးထိုး အျပစ္တင္ေနတာထက္ အတူလက္တြဲၿပီး ဘယ္လို ေအာင္ပြဲခံမလဲဆိုတာ စဥ္းစား အေျဖရွာၾကရင္ ပိုေကာင္း မယ္လို႕အဆိုသြင္းခ်င္ပါတယ္္..။

ဒါေပမဲ့ ကြဲလြဲမႈရဲ႕ လွပမႈကို ကၽြန္မေလးစား ျမတ္နိုးပါတယ္.. အက်ိဳးအေၾကာင္း ဆီေလ်ာ္ေနမယ္ဆိုရင္ေပါ့…။

P.S - Post တင္ဘို႕ေနာက္က်သြားတဲ့ အတြက္ ေတာင္းပန္းပါတယ္....။ Summer အလုပ္က အေတာ့္ကို ပင္ပန္းလို႕ Blog ကိုပစ္ထားသလိုျဖစ္သြားတယ္.. ခြင့္လြတ္ပါေနာ္... Have a great summer to you all......